تأثیر آب دریا بر بتن
بر گرفته از کتاب تکنولوژی بتن، تألیف پروفسور آدام نویل، ترجمه دکتر علی اکبر رمضانیانپور و دکتر محمدرضا شاه نظری
آب دریا حاوی سولفات ها می باشد که عامل حمله به بتن هستند. لکن کلرورها نیز در آب دریا وجود دارند که آنها نیز از عوامل حمله به بتن به شمار می آیند. تهاجم آب دریا به بتن معمولاً موجب انبساط حجمی بتن نمی شود، چراکه گچ و اترینگایت در محلول کلروری حل شده و توسط آب دریا شسته می شوند و در نتیجه تجریه یا ترک خوردگی در بتن ایجاد نمی گردد. لکن با شسته شدن لایه های بتن توسط آب دریا، تخلخل بتن افزایش یافته و منجر به کاهش مقاومت بتن می شود. از طرفی، فشار ناشی از تبلور نمکهای آب دریا در حفره های بتن می تواند باعث انبساط در سطح بتن شود. تبلور نمک آب دریا در بالای سطح آب (محل تبخیر آب) صورت می پذیرد. تهاجم آب دریا به بتن تنها زمانی رخ می دهد که نفوذ آب دریا به بتن انجام شود. بنابراین میزان نفوذپذیری بتن در مقابله با عوامل مهاجم به بتن بسیار حائز اهمیت می باشد.
بتن در فاصله بین ترازهای جذر و مد در معرض تر و خشک شدن متناوب بوده و به شدت مورد حمله عوامل مهاجم موجود در آب دریا قرار می گیرد. اما بخشی از بتن که همیشه داخل آب است، کمترین آسیب را خواهد دید. به دلیل مسدود شدن حفره های بتن که ناشی از رسوب هیدروکسید منیزیم و گچ (تشکیل شده از واکنش سولفات منیزیم و هیدروکسید کلسیم) می باشد، نفوذ آب دریا به داخل بتن آرامتر می گردد.
در بعضی شرایط اثر آب دریا بر روی بتن با تأثیر مخرب یخبندان، تأثیر ضربه امواج آب و تأثیر سایش بتن همراه می گردد. با جذب نمک های کلرید و سولفات توسط بتن، خوردگی آرماتور های بتن در نتیجه فرآیند الکتروشیمیایی آغاز شده و در نتیجه بتن ترک می خورد که این امر می تواند موجب خرابی بیشتر بتن شود. در بتن مسلح واقع در معرض آب دریا، رعایت کاور بتن به میزان 5 تا 7.5 سانتیمتر روی آرماتورها ضروری می باشد. توصیه هایی نیز برای عیار سیمان و نسبت آب به سیمان می توان به شرح زیر ارائه نمود:
- حداقل عیار سیمان مصرفی بتن در بالای سطح آب = 350 کیلوگرم بر مترمکعب
- حداقل عیار سیمان مصرفی بتن در زیر سطح آب = 300 کیلوگرم بر مترمکعب
- حداکثر نسبت آب به سیمان بتن = 0.4 الی 0.45
منبع: تکنوبتار www.technobetar.ir